صداقت حرفه‌ای اشکان، ادا و اطوار نداشت/ دژاگه مثل دایی روی سر تیم ملی نت نگذاشت/ عده ای تهدید شدند و آمدند، یکسری برای خودشیرینی نیامدند!
صحبت های اشکان دژاگه نکات زیادی دارد اما شاید یک موضوع مهم ترین قسمت صحبت های او باشد.
به گزارش اخبار تایمز؛ گفت و گوی جدید عادل فردوسی پور با اشکان دژاگه سوژه امروز فوتبال ماست. هم خود فردوسی پور در فوتبال ما تاثیرگذار است و هم جایگاه اشکان دژاگه با سابقه ملی و باشگاهی اش بر اهمیت این حرف ها می افزاید. دژاگه در دو دوره جام جهانی برای ما بازی کرده و کاپیتان تیم ملی بود، بازیکن فیکس تیم های نوجوانان آلمان که اتفاقا در جام جهانی اخیر قهرمان شد تا اهمیت این رده برای آلمانی ها را نشان دهد. . جایگاه فوتبال آلمان و بوندسلیگا قابل ذکر نیست.
خاطرات و تجربیات اشکان دژاگه می تواند برای بازیکنان جوان بسیار مفید باشد. جایی که از اشتباهاتش و مسیری که در دنیای حرفه ای طی کرده صحبت کرد. اما مهم ترین قسمت برای ما حضور او در تیم ملی بود. در همان زمان قرار بود اشکان دژاگه به تیم ملی برود و مدیران باشگاه ولفسبورگ او را تهدید کردند که در صورت انتخاب تیم ایران جای خود را در این باشگاه از دست خواهد داد.
نیازی نبود اشکان با آن نجابت شرقی از نژادپرستی شدید در آلمان صحبت کند، می دانیم که در کشور آلمان چه خبر است و قبل از اشکان چه بر سر فریدون زندی آمده است. اما نکته جالب و مهم این است که اشکان دژاگه در نهایت صداقت از دغدغه هایش برای ادامه فعالیتش در بوندس لیگا گفت. از تیم ملی یادداشتی نگذاشت و تظاهر نکرد، خیلی راحت گفت که این تصمیم برایش سخت بوده چون مثل هر خارجی دیگر در کشور غریب نگران آینده اش است.
اشکان در آلمان زندگی می کند و خانواده اش در آنجا زندگی می کنند. او می دانست که باید تا آخر عمر در این کشور زندگی کند، بنابراین یک تصمیم لحظه ای می تواند عواقب زیادی برای او داشته باشد. بنابراین هم نگرانی او درست بود و هم انتخابی که انجام داد بسیار ارزشمند بود، زیرا او شجاعانه در مقابل تمام عواقب آن ایستادگی کرد. اما این ادبیات او برای ما تازگی دارد…
ما در دهه‌های گذشته لژیونرهایی در همین بوندسلیگا داشتیم که همیشه در تیم ملی متهم بودند که مراقب ساق‌هایشان هستند! بازیکنانی داشته و داریم که نامشان را تریلی نمی‌کشد اما به بهانه از دست دادن موقعیت خود در تیم باشگاهی، خیلی راحت دعوت تیم ملی را رد کرده و می‌کنند. فقط علی دایی بود که هر زمان تیم ملی بازی داشت، تحت هر شرایطی خودش را می‌رساند و نگران شرایطش در باشگاه نبود. شما به فوتبال خودمان نگاه نکنید که خارجی‌های ضعیف تحت هر شرایطی هستند! در فوتبال دنیا یک خارجی باید سه برابر نیروی بومی خوب باشد و زحمت بکشد تا بازی کند. آنجا هر تیم آنقدر بازیکن دارد که اگر شما سه ماه برای رسیدن به ترکیب زحمت بکشید اما یک بازی را غیبت کنید – حال چه به دلیل مصدومیت چه محرومیت و چه بازی تیم ملی – دوباره باید از صفر برای رسیدن به ترکیب تلاش کنید. این یعنی حتی اگر دشمنی و تهدید هم در کار نباشد، بازیکن با خود فکر می‌کند که دوباره باید چه مسیر سختی را طی کند تا به همین جایگاه که دارد، برسد اما اشکان این ریسک را به جان خرید فراموش نکنید که او مستقیم تهدید هم شده بود!
بازیکنانی داشتیم که فقط به باشگاهشان می گفتند برای خودشان شیرین باش تا ببینی به خاطر باشگاه تیم ملی را زدیم. آنها بهانه می آوردند که مریض هستند یا مشکلات خانوادگی دارند، اما از این کارت برای حضور در ترکیب باشگاهشان استفاده کردند. ما در این دو دهه بازیکنان زیادی داشتیم که همیشه برای تیم ملی مظلوم یا ضعیف بودند اما مثل بنز در تیم باشگاهی خود تمرین کردند و بازی کردند و در کمال تعجب همیشه بیشترین اهمیت را به تیم ملی می دادند و ما هم این کار را انجام دادیم. این و آن به خاطر تیم ملی!
درست است که هر جا عمل کم باشد از زبان استفاده می شود. یکی مثل اشکان یا علی دایی که در عمل تیم ملی را به باشگاهی ترجیح می داد در عمرش این حرف را نزده و برعکس هنوز هم دلشان به تیم ملی می خورد. این موضوع را برای یک روز دیگر بگذارید. نگرانی پدری که به خاطر برخی خالکوبی ها چه بلایی سر پسرش در وطن می آید!