شهری بدون دزد!/ وقتی همه قوانین را رعایت میکنند و حتی کسی نمی‌پرسد چرا!
اگر فکر می کنید که همه چیز در چین به طور کامل روی کتاب است، سخت در اشتباهید! اینجا قانون دارند اما همه قوانین منطقی نیستند!
به گزارش اخبار تایمز؛ چینی ها مردم عجیبی هستند با قوانین عجیب تر! اینجا برای ساده ترین کارها – مثل رفت و آمد – قوانینی دارند و حتی یک نفر هم نیست که این قوانین را زیر پا بگذارد. اما مهمتر از آن، حتی یک نفر نیست که به این قوانین فکر کند و در مورد آنها سوال بپرسد!
مثلا وقتی برای پوشش مسابقه وارد ورزشگاه می شوید، فقط حق ورود و خروج از یکی را دارید! اگر به هر دلیلی – حتی به دستور خودشان، مثلاً برای گذاشتن یک زباله در سطل زباله مخصوص – از در بیرون بروید، نمی توانید از همان در برگردید! باید کل ورزشگاه و خیابان های اطراف را دور بزنی و بعد از ۴۰ دقیقه پیاده روی از همان دری که می گویند وارد شوی! اگر می خواهید با آنها صحبت کنید و آنها را متقاعد کنید که “خودت گفتی برو آنجا این کار را انجام بده” در واقع سرت را به دیوار زده ای! چون چینی ها حتی زبان خودشان را هم نمی فهمند چه برسد به زبان شما!
اینجا در هر شهر و منطقه ای به زبان خود صحبت می کنند و زبان رسمی ماندارین را فقط تحصیل کرده ها می دانند! در نتیجه، در بازار یا در تاکسی یا هر جایی، اگر ماندارین صحبت می کنید، باید به دنبال کسی باشید که ترجمه بلد باشد، اما انگلیسی! آنها فقط یک چیز را می فهمند و آن «قانون» است. هر چیزی که به عنوان قانون به آنها دیکته شود، دیگر قابل بحث و یا حتی فکر کردن نیست. یکی از دوستان می گفت اگر اینطور نبود نمی توانستی کشور ۲ میلیاردی را اداره کنی چه برسد به اینکه آن را ابرقدرت کنی!
این قوانین اگر برای بسیاری از آنها منطقی پیدا نکنیم گاهی ما را آزار می دهند و آزارمان می دهند، اما در کارکرد و خروجی این قوانین نباید شک کرد. چینی ها به قدری زیر بار می روند که حتی به بعضی چیزها فکر نمی کنند چه برسد به اینکه آنها را امتحان کنند! مثال می خواهید؟
قوانین موقت برای افتتاحیه بازی های پاراآسیایی ۲۰۲۲ هانگژو تصویب شد. شناسنامه هایی که در طول مسابقات با آنها اجازه ورود به تمامی مراکز بازی را داشتید دیگر اعتبار نداشتند و برای همان شب و فقط برای چند ساعت شناسنامه تعریف شده بود. علاوه بر این، برای هر فرد کارت شناسایی جداگانه ای صادر شد که به او اجازه می داد تنها از یک در و روی یک صندلی راهنمایی شود. هیچکس حق تکان خوردن حتی برای احوالپرسی ردیف بعدی را نداشت!
همه خبرنگاران برای ورود به ورزشگاه با اتوبوس و از در مخصوص باید در یک مکان جمع می شدند و جالبتر اینکه وسایلی که به خبرنگاران دادند اجازه ورود به سالن را نداشتند! مثل بطری آب یا شارژر یا پاور بانک! بسیاری از روزنامه نگاران وسایل شخصی حمل می کنند که ورود آنها به هیچ سالن یا مکانی ممنوع نیست. مثل خودکار یا کاغذ، ادکلن یا آبمیوه و غیره، اما در این لحظه خاص ورود همه اینها ممنوع بود و خبرنگاران برای سوار شدن به اتوبوس باید همه چیز را تحویل می دادند.
البته برای نگهداری لپ تاپ، دوربین یا وسایل گران قیمت یا باید به کمد خود مراجعه کنید یا آنها را به یکی از حراست های مرکز خبر قرض دهید، اما بسیاری از آنها از کمبود وقت یا محدودیت رفت و آمد استفاده می کردند یا وسایلشان را آنجا گذاشتند!
ساعت ۱ بامداد وقتی به مرکز رسانه برگشتیم، جلوی درب خروجی برای عزیمت به هتل، جایی که سوار اتوبوس ها شدیم، با صحنه عجیبی روبرو شدیم و تازه متوجه شدیم که چرا چینی ها مشکلی ندارند. این قانون غیر منطقی و خودسرانه! هر اقلامی را که هنگام رفتن به مراسم افتتاحیه به مأموران تحویل دادیم – یا به زور از ما گرفتند! – همانجا روی میز و در جعبه ها بود، حتی یک سانتی متر هم جابجا نشده بود! جالبتر اینکه هیچ موجود زنده ای در شعاع یک کیلومتری وجود نداشت که از آن محافظت کند!
تصور کنید که تلفن همراه یا شارژر یا ساعت خود را در خیابان رها می کنید و می روید، ساعت ها بعد در نیمه شب برمی گردید و آن دستگاه را از جایی که آن را گذاشته اید برمی دارید و به خانه می روید. بدون نگهبان و بدون سپرده! این تصویر را می توانید هر روز در شهر ۱۰ میلیونی هانگژو در چین ببینید. در اینجا هیچ کس نگران پشت خود هنگام صحبت با تلفن همراه نیست. هیچکس مدام به اطراف نگاه نمی کند و چیزی را که مال او نیست نمی بیند…