آقای عطایی فرار رو به جلو ممنوع!
سرانجام بهروز عطایی سرمربی تیم ملی والیبال روزه سکوت خود را افطار کرد. ۷ روز پس از نایب قهرمانی تیمش در آسیا. همچنین طلبکار و بسیار حق به جانب است.
هر چند با میزبانی ارومیه همه شرایط برای تکرار قهرمانی تیم ملی والیبال در آسیا فراهم شد اما این اتفاق رخ نداد و باخت به ژاپن همه والیبالدوستان را به گلایه انداخت. شاید خیلی ها منتظر بودند سرمربی تیم ملی بعد از باخت تیمش حداقل از مردم عذرخواهی کند. اما عطایی به جای عذرخواهی یک هفته تمام سکوت کرد و به هر بهانه ای چنگ زد تا خود را مانند غریق نجات دهد. او روز جمعه در یک برنامه تلویزیونی بدون عذرخواهی گفت: احساس می کنم همه انتقادها متوجه من و کادر فنی است که این غیرطبیعی است.
او خیلی راحت صورت مشکل را پاک می کند چرا که همه می دانند وقتی مسئولیت تیم به عهده سرمربی است، ناکامی هم متعلق به نفر اول نیمکت تیم است. زیرا او تصمیم نهایی را می گیرد و باید جسارت پذیرش مسئولیت خود را داشته باشد. تیم ایران همیشه خدمتگزار بوده و با این ترفند رقبا را آزار داده است. تیم ژاپن در فینال ۲۰ سرویس را شکست. ژاپنی ها در ست اول سرویس خوبی ارائه نکردند اما در ست های دوم و سوم پیشرفت کردند که نشان از تفکر حرفه ای سرمربی دارد اما برعکس در تیم ایران به محض شکسته شدن دو سرویس، سرمربی از بازیکنان می پرسد: سرویس را رد کنید و شاید دفاع کنید. در این شرایط وقتی انتقادها متوجه سرمربی نیست، چه کسی باید باشد؟
آقای عطایی شما خودتان را با مربیان دنیا مقایسه می کنید، باید یادآوری کنیم که وقتی تیم ملی لهستان از مرحله مقدماتی جام ملت های اروپا صعود نکرد، همه کادرفنی و بازیکنان از مردم کشورشان عذرخواهی کردند. یک کنفرانس مطبوعاتی؟ یادتان هست سرمربی تیم ملی فوتبال ژاپن در جام جهانی ۲۰۲۲ که تیمش با یک پنالتی مغلوب یوگسلاوی شد، ۱۰ دقیقه در مقابل تماشاگران ناراحتش عذرخواهی کرد و تعظیم کرد و کار به جایی رسید که هواداران به تشویق پرداختند. به او. شاید شما هم باید همین کار را می کردید. اما نه تنها عذرخواهی نکردید و تعظیم نکردید، بلکه از عملکردتان گلایه داشتید.
رقابت بازیکنان در فرار از تیم ملی
شما معتقد هستید بازیکن، سرباز تیم ملی است و نمی‌تواند بگوید برای تیم ملی بازی نمی‌کند، ولی برای باشگاه بازی می‌کند و برای حرفتان مثال امیر غفور را زدید، اما کاش کمی منصفانه تر باشید. والیبال ایران به گفته مربیان بزرگ دنیا پر از استعداد است. اما ظاهرا مدیریت آنها آن قدر سخت هست که ما از پس آن برنمی آییم. در حالی که دوره ولاسکو، جنگ بازیکنان برای حضور در اردوی تیم ملی و ترکیب اصلی بود، اما در دوسال سرمربیگری شما ملی پوشان بر سر فرار از تیم ملی به بهانه های مختلف با هم رقابت می کنند آنهایی را هم که فرار نکرده اند، خودتان کنار گذاشتید.
از جواد معنوی نژاد بگیرید که حقش نبود با او بازی کنید تا پوریا حسین خانزاده جوان و بی تجربه که هفته اول لیگ ملتها او را مقابل ژاپن به زمین فرستادید و به گفته کارشناسان با این کار او را فقط خرد کردید نه بزرگ. حتی اصرار زیادی برای حضور در هفته سوم لیگ ملتها به میزبانی آمریکا داشتید اما در قهرمانی آسیا چه؟ در جایی که راحت می توانستید فرصت بازی به او بدهید، اما تنها یک بار او را برای سرویس به زمین آوردید، درحالی که می توانستید مثل فیلیپ بلین سرمربی تیم ملی ژاپن که به بازیکن شماره ۳۰ تیمش کم کم فرصت بازی داد تا با زمین و شرایط بازی در لیگ ملتها آشنا شد و حالا در ۲۰ سالگی اوج پختگی اش است. چرا راه دور برویم، همین بازی فینال، میلاد عبادی پور خوب کار نکرد، چرا میثم صالحی را از زمین بیرون کشیدید؟
چند بازیکن مثل علی اصغر مجرد و مرتضی شریفی به بهانه مصدومیت قید تیم ملی را زده اند؟ یا بازیکنی مثل امیرغفور بازیکن ارزشمند فصل قبل لیگ ومسعود غلامی یکی ازبهترین سرعتی زنان لیگ ایران ترجیح دادند به تیم ملی نروند. درواقع انتخابات سوال برانگیز باعث شد بازیکنان رغبتی به کار با شما نداشته باشند.
اشتباه مشورت با بازیکن
از طرف دیگر، شما معتقد هستید در ایران دستیار کم داریم و تعدادشان خیلی کم است. در حالی که برخلاف نظر شما به نظر می رسد مربی که دستیار باشد هم در ایران کم نداریم. شما معتقدید دستیاران در ایران ویژگی سرمربی را دارند، اما همین سرمربیان تیم های باشگاهی مثل محمدرضا تندروان، سعید رضایی، پیمان اکبری و رحمان محمدی راد دستیار بوده اند وشما تنها کسی هستید که به جز یکسال دستیاری زنده یاد حسین معدنی، دستیار مربی بزرگی نبوده اید اما حالا سرمربی تیم ملی هستید. البته محض یادآوری اینکه شاید کاری که یک دستیار می کند را یک مربی نتواند انجام دهد. شک نکنید شما در انتخاب دستیار اشتباه کرده اید و بماند که حالا نمی خواهید مسئولیت اشتباهتان را قبول کنید.
راه اندازی تیم ملی ب، با چه هدفی؟
تیم ملی ب از ۲۹ مرداد، درست یک روز بعداز شروع قهرمانی آسیا در سالن فدراسیون زیر نظر مسعود آرمات شروع شد. با این که خبر شروع اردوی تیم ملی ب برای بازیهای آسیایی بود، اما ازآن جمع تنها مهدی جلوه و امیرحسین اسفندیار به این اردوی تیم ملی رسیدند. در حالی که تمرین تیم ملی از دیروز برای بازیهای آسیایی شروع شده، اما معلوم نیست با اتفاقی که در ارومیه رخ داد، واقعا این تیم می تواند در هانگژو طلای دوره قبل را تکرار کند یا نه؟ نتیجه ای که شاید با تیم ب و بازیکنان جوان هم تکرار می شود. شاید بهتر بود تیم اصلی برای انتخابی المپیک در برزیل آماده می شد. با این حساب اصلا معلوم نیست، اردوی تیم ب با چه هدفی برگزار شد؟