آقای قلعه نویی! تا دیر نشده دشمنان قسم خورده فوتبال ایران را به مردم معرفی کنید!

اگر قلعه‌نویی بابت توقعِ رسیدن تیم ملی ایران به فینال جام ملت‌های آسیا دلخور است، باید بگوییم این همان انتظاری است که خود او و منتقدان دیگر در گذشته‌ها ایجاد کرده‌اند و بی‌تردید همه مربیانی که در تیم ملی حضور داشته‌اند با همین سطح انتظار مواجه شده بودند. طبعا فدراسیون فوتبال هم وقتی با قلعه‌نویی قرارداد بست، توقعش حذف زودهنگام فوتبال ایران در جام ملت‌ها و بر باد رفتن سهمیه ما در جام جهانی نبود؛ فدراسیون هم بر اساس معیارهایی تن به این قرارداد داد و قابلیت‌هایی در قلعه‌نویی دید که پس از مذاکرات مفصل با مربیان خارجی، به او اعتماد کرد. هر مربی دیگری هم جای قلعه‌نویی بود باید در جام ملت‌ها نتیجه می‌گرفت و بابت هر شکست یا نتیجه غیرمترقبه‌ای پاسخگو می‌شد. هیچ تفاوتی میان قلعه‌نویی و دیگران نیست و تیم ملی ایران با مربی داخلی یا خارجی باید بهترین نتایج ممکن را بگیرد و مایه خوشحالی مردم عزیزمان شود اما این‌که قلعه‌نویی مدام دست روی این دشمنان فرضی می‌گذارد و هیچ آدرس واضحی هم نمی‌دهد، معنایش چیست؟

اصلا اگر قلعه‌نویی از قبل اطمینان داشت دشمنان قابل‌توجهی دارد که به مملکت خود خیانت می‌کنند، نباید زیر بار چنین مسئولیت بزرگی می‌رفت که امروز بابت هر سخن و حرفِ درست یا غلطی، این گونه واکنش نشان بدهد. امیدواریم او این موضوع را جدی بگیرد و اگر سرنخی از دشمنان خودش و تیم ملی دارد، هر چه زودتر و پیش از آغاز جام ملت‌های آسیا، اسامی آن‌ها را اعلام کند تا همه بدانند چه کسانی دوست دارند فوتبال ایران با سر به زمین بخورد.

تا جایی که ما می‌دانیم مردم، تیم ملی کشورشان را عاشقانه دوست دارند و در این زمینه به مربی ایرانی و خارجی نگاه نمی‌کنند. قلعه‌نویی هم تیم ملی را قهرمان جام ملت‌ها کند، تبدیل به یک چهره اسطوره‌ای در فوتبال ایران می‌شود و حتی اگر به بازی فینال برسد، وظیفه‌اش را به درستی انجام داده است. مردم هم بی‌گمان از او حمایت می‌کنند اما اگر دشمنان فرضی موردنظر قلعه‌نویی آن‌قدر قوی هستند که سد راه تیم ملی و موفقیت قلعه‌نویی می‌شوند، بی‌تعارف او نباید به پیشنهاد فدراسیون فوتبال پاسخ مثبت می‌داد و باید همان‌جا می‌گفت فوتبال ما عده‌ای کینه‌توز دارد که نمی‌گذارند ما به خواسته‌های خود برسیم و من به‌خاطر منافع ملی وارد این گود نمی‌شوم!